Petrus Regout (1801-1878) stamde uit een Maastrichtse koopmansfamilie, die sinds de zeventiende eeuw actief was in de glas- en aardewerkhandel. Na de dood van zijn vader werd Petrus al op veertienjarige leeftijd van school genomen om zijn moeder in de zaak te helpen. In 1836 stichtte hij een aardewerkfabriek die tot grote bloei zou komen. Naast een veelzijdig en zeer actief ondernemer was Regout onder meer lid van de Eerste Kamer en auteur van een aantal brochures over sociale en economische vraagstukken.

Na de dood van Petrus Regout in 1878 zetten zijn zonen de industriële activiteiten voort. De oudste, die ook de naam Petrus (Pierre) droeg, werd berucht door zijn optreden voor de Enquêtecommissie die in 1887 de arbeidsomstandigheden in de Nederlandse industrie onderzocht. Zijn keiharde en cynische uitspraken over de arbeidsomstandigheden in zijn fabrieken schokten velen. Over nachtarbeid door jongens in de glasblazerij merkte hij op: "Och, ik weet wel dat de studenten ook wel eens niet naar bed gaan zonder daarom ziek te worden."

Vader en zoon Regout zijn vaak met elkaar verward en dit heeft bijgedragen tot de verguizing van Petrus sr. in de loop van de twintigste eeuw. In 1905 werd zijn standbeeld nog op een praalwagen door de stad gereden; in de jaren dertig was Regout geworden tot de verpersoonlijking van kapitalistische uitbuiting van de arbeidersklasse.

Hoewel in de hedendaagse geschiedschrijving een genuanceerde kijk op Regout sr. overheerst en hij als kind van zijn tijd wordt geportretteerd, bleek het in 1993 politiek nog niet mogelijk in de prestigieuze nieuwbouwwijk Céramique in Maastricht een straat naar hem te vernoemen.