Violette Cornelius behoort tot de belangrijkste Nederlandse vrouwelijke fotografen. In 1938 kwam zij met haar ouders vanuit het buitenland naar Nederland. Zij volgde de lessen fotografie van Paul Guermonprez aan de Nieuwe Kunstschool in Amsterdam, die in 1933 naar voorbeeld van het Duitse Bauhaus was opgericht.

Al snel na de Duitse inval raakte zij betrokken bij het kunstenaarsverzet, het illegale tijdschrift De Vrije Kunstenaar en later de Persoonsbewijzen Centrale. De negatieven van de opnamen uit deze periode werden buiten Amsterdam begraven en na de bevrijding door een onbekende terugbezorgd.

Na de oorlog ontwikkelde Violette Cornelius zich tot een vooraanstaande architectuurfotografe. Uiteindelijk verkoos zij toch de reportagefotografie. Zij werkte mee aan bedrijfsfotoboeken en legde zich uiteindelijk toe op de fotografische documentatie van migratie naar stedelijke gebieden in ontwikkelingslanden (Irak, India, Afrika en Peru). Mede daardoor raakte zij in Nederland ten onrechte in vergetelheid.